Het klonk allemaal als een ontzettend mooi plan, 00.00 uur vertrekken, ontbijten om 03.00 uur, lekker doorstappen en puur genieten. Afdalen, misschien wat moe en dan tegen etenstijd weer bij ons hostel zijn. Onze gids Jose had ons natuurlijk wel enigszins verteld dat het allemaal vrij pittig zou worden, maar wij voelden ons sterk en hadden maar één doel voor ogen: ‘onze zesduizender’!
Vrijdag zouden we vroeg starten maar onze voorbereiding begon al op woensdag. Geen rood vlees eten, geen alcohol, goed slapen en natuurlijk materiaal en andere hulpmiddelen (paracetamol, coca-leaves, suiker etc) controleren.
Donderdag beide toch wel redelijk opgewonden over wat komen gaat, rustig aan gedaan en een beetje rondgelopen in Arequipa. Rond een uurtje of vijf hebben we lekker kip en rijst gegeten en niet veel later aan onze eerste uitdaging begonnen: om 18.00 uur proberen te slapen… Vanwege de zenuwen en het extreem vroege tijdstip was dit erg lastig. Wetende dat de wekker om 23.00 uur weer gaat en je dan aan deze eenmalige uitdaging moet beginnen werkt allesbehalve mee.
Na een paar uur wakker te hebben gelegen heb ik toch nog een uurtje slaap kunnen pakken aangezien ik wakker werd van de wekker. Maartje had wat langer geslapen maar veel kan je het niet noemen.
Douchen, licht ontbijten en om 00.00 uur zaten we netjes ingepakt en wel te wachten op onze lift richting de berg Chachani. Iets later dan gepland maar geheel in Zuid-Amerikaanse stijl werden we 30 minuten te laat opgehaald met de Jeep. Tweeënhalf uur in de meest hobbelige en bumpy jeep ride ooit richting het startpunt van onze tocht. Ik was al misselijk voordat we er waren, nog nooit zo’n slechte autorit gehad. Om 03.30 uur begon onze tocht dan eindelijk, buiten de jeep probeerde ik m’n contactlenzen in te doen en maakte daarmee mijn eerste fout. Door de kou (-15) was m’n contactlens instant bevroren en waaide dus van m’n vinger af, ik had nog maar één lens (!) en de uitdaging moest nog beginnen! Ik terug de auto in en mijn rechter contactlens ingedaan, dit keer wel met succes. Hoofdlampen op, wandelstokken in de hand en we liepen met drie personen het donkere onbekende in, de Peruaanse Andes.
De eerste anderhalf uur was het echt klimmen en klauteren over immens grote rotsblokken. Rond 06.00 uur kwamen we aan bij het basiskamp om daar wat coca thee te drinken en een droog semi bevroren broodje kaas te eten. Door de kou, de nacht en het feit dat we op 5.200 meter hoogte zaten kregen we geen hap door ons keel. Het broodje maar gelaten voor wat het was en een mok coca thee met veel suiker opgedronken. Ondertussen kwam de zon op en dat gaf ons extreem mooie vergezichten én energie. Overal om ons heen hoge bergtoppen al dan niet bedekt met een dikke laag eeuwige sneeuw mooi aangelicht in het ochtendgloren.
De meters, zowel vooruit als de hoogte in, gingen steeds langzamer en moeizamer. Tot 5.500 meter ging het allemaal vrij voorspoedig maar vooral Maartje had steeds meer last van het gebrek aan zuurstof. Ons energiepeil hielden we met coca bladeren en paracetamol op een acceptabel niveau. Tussendoor nog een halve Twix geprobeerd weg te krijgen maar dit lukte nauwelijks. Hoe hoger we kwamen hoe trager alles ging, we moesten vaak stoppen om even op adem te komen en dit gaf ons meteen even een moment van bezinning: wat een ongekend mooie plek op de wereld! En helemaal alleen! Op onze gids na geen ander mens of dier te bekennen!
Na een uur of vijf begonnen ook bij mij mijn hoofd en maag tegen te stribbelen. Het gebrek aan slaap, eten en de hoogte eisten hun tol. Coca bladeren moest ik niet meer aan denken en de paracetamolletjes raakten uitgewerkt. Er leek geen einde aan die klim te komen! Steeds vermoeider, steeds misselijker maar ook steeds hoger. Dat het zwaar zou worden en pijn zou doen wisten we maar dit soort pijn en gevoel kenden we beiden niet. Het is lastig te beschrijven en nog lastiger mee om te gaan op zo’n moment. Dat we diep konden gaan wisten we uit voorgaande hikes en activiteiten maar dit ging veel verder en dieper dan we onszelf ooit hadden ingeschat.
Na 6.5 uur was het zover eindelijk, EINDELIJK was er sneeuw, een vlak stuk grond onder je schoenen en nog maar een klein heuveltje van 15 meter voordat we echt op de top zouden staan! Inmiddels voelde ik me zo beroerd dat ik die twee happen Twix moest overgeven en leunend op m’n wandelstokken begonnen we aan de laatste stappen omhoog.
Chachani Summit, Peru
Tranen volgden snel, knuffels, wat een ontlading! 6.090 meter boven nap! Heerlijk om samen zoiets te bereiken! De tranen bevroren op ons gezicht maar al snel volgde het besef dat we eigenlijk pas halverwege waren… Compleet gebroken en al veel meer energie verbruikt hebbend dan we überhaupt in ons lichaam dachten te hebben, begonnen we aan de tocht naar beneden. Deze route was een stuk korter maar niet minder gevaarlijk. Steile stukken afdalen met knikkende knieën zorgde bij Maartje voor wat onschuldige valpartijen die dan uitgeput en in tranen op de berg wilde blijven liggen. Zoals Maartje mij de laatste meters omhoog heeft geholpen en opgepept was het nu aan mij om haar veilig beneden te krijgen. Onze gids Jose was inmiddels uit het beeld verdwenen dus we moesten met z’n tweeën lopen. De richting was duidelijk, naar beneden.
In het basiskamp wachtte Jose op ons met meer coca thee. Even een momentje van rust, nadenken hoe ver we ons zelf hadden gepusht en tegelijkertijd op zoek naar een laatste bron van energie. Nog anderhalf uur gelopen naar de auto waar bij Maartje weer tranen volgde. Ik ben meteen out gegaan in de auto en heb niks meegekregen van de helse rit terug naar Arequipa.
Terug in de stad, op 2.350 meter werd ik wakker en voelde ik me bijna weer de oude. Dat gaf nogmaals aan wat die hoogte met je doet. Ook Maartje was herstellende en het plan was om van 18.00 uur tot 20.00 uur even te gaan slapen om erna wat te gaan eten ergens. We werden de volgende dag om 10.30 uur wakker na 16.5 uur aan één stuk te hebben geslapen…
Chachani voor beiden was je een ongelooflijk mooie ervaring, voor mij het mooiste wat ik ooit heb gedaan maar ik doe het nooit meer!
1 Comment
2 oktober 2014 at 12:39 —
Wat een prachtig verhaal!! Herinneringen en tranen. Super dat het jullie het beiden en samen volbracht hebben. Iets dat jullie nooit zullen vergeten. Een aanrader voor iedereen, maar bezint eer ge begint!!!